Белем биреүҙең йөкмәткеһе һәм маҡсаттары үҙгәрә, уҡытыуҙың яңы саралары тәҡдим ителә, әленән-әле реформалар тыуып тора, ләкин дәрес белем биреүҙең төп формаһы булып ҡала килә.

Күпме генә  яңылыҡтар индерелһә лә, уҡытыусы менән уҡыусы дәрестең төп геройҙары булыуҙан туҡтамай. Уҡытыусының уҡыусыны шәхес итеп ҡабул итеүе, уның кисерештәренә, эске донъяһына иғтибарлы булыуы мөһим. Ә шәхесте үҫтереүҙең төп факторы – эшмәкәрлек. Эшмәкәрлек – баланың уйыны, уҡыуы, һөйләүе, фекерләүе ул. Шуға күрә, һәр уҡытыусы дәрескә план төҙөгәндә түбәндәге һорауҙарҙы күҙ уңында тотоп, уға ижади ҡараш аша килергә тейеш:

Ни өсөн? (һәр эштең маҡсаты билдәләнә);

Нисек? (уның тормошҡа ашырыу юлдары билдәләнә);

Нимәгә өлгәшергә тейеш? (һәр эштән ниндәй һөҙөмтә көтөлә).