“Әсәй – ул изге  зат. Әгәр биттәреңдән наҙлы елдәр иркәләһә, һандуғас һайрауҙары , агас япраҡтары леперҙәткән ауаздар, йөрәгеңә кереп, бәғереңде өҙһә, бел – был әсәйең рухы булыр. Әгәр һин шатланһаң, бәхетеңде тапһаң, бел – бөтәһе лә әсәйеңдең   йоҡоһоҙ  төндәренән. Улар  иҫән саҡта ҡараштарына күләгә төшөрмәйек, яҡшы уҡыуыбыҙ, матур йәшәүебеҙ, изгелекле эштәребеҙ менән һөйөндөрәйек”

           Әсә- һәм бала! Алар бер бөтөн, айырылғыһыз. Ҡәҙерле әсәйҙәр! Был бөтөнлөк,  бергәлек балағыҙ үҫкән һайын тагын да нығыһын, бер-берегеҙҙе бер һүзҙән, бер ҡараштан аңлап, бәхет-шатлыҡта йәшәргә яҙһын.