Сәхнәлә тирмә ҡоролған. Эргәләге ҡайын ағасында сәңгелдәк аҫылған, ситән ҡоймаға  батман, көбөләр ҡуйылған.  Ҡурай моңо яңғырай, өләсәй тирмә янында самауыр менән булаша. Ике ҡыҙыҡай сәңгелдәк йырын йырлап, уны бәүетәләр. Өс малай балыҡ ҡаптыра. Килендәр аш-һыу менән булаша…

Ат тояҡтары тауышы ишетелә, кешеләр шау-гөр киләләр. Сәхнәгә , йүгереп малай килеп инә, тыны тарығып:

-         Ҡунаҡтар киләләр!...-ти.

Өләсәй:

-Балалар! Көткән ҡунаҡтарыбыҙ килә! Ҡунаҡтарҙың да ниндә       йҙәре! Алыҫтарҙан килгән мәртәбәле ҡунаҡтар! Һыр бирмәйек! (исемләп килендәренә эш ҡуша) – Гөлйөҙөм, бар, самыуырыңдың ҡуҙын яңырт, Әсмә, ә һин яңы таҫтамалдарыңды эл! Ҡыҙҙар, итәк-сабыуығыҙҙы ябып ултырығыҙ! – тип күрһәтмәләр бирә.