Күңелле музыка яңгырый. (Буратино көе). Сәхнәгә укучы чыга, кулында олы сумка, култык астына китаплар тутыр­ган. Җырлый-җырлый чыга:

Укучы: Кемнең  өе  тулы  китап,

Ул  бар  кешегә  бик  таныш,

Кем  кулында  гел  көндәлек,

Белем  алырга,  ай, тырыш,

Аны  бар  җирдә  таныйлар,

Әйтегезче  кем  соң  ул?

У-ку-чы-лар,

У-ку-чы-лар!

Укучы: Әйе, ничек авыр хәзерге мәктәп укучысына: дәресләр һәм дәресләр, биремнәр һәм биремнәр,  күнегүләр  һәм  күнегүләр. Ох, бүген иртәрәк ятыйм әле, бәлки берәр яхшы нәрсә төшкә керер.

Йокыга китә, төшендә математика укытучысын күрә.

Укытучы: Менә тагын мин синең каршыңда,

Мин сиңа сорау белән килдем.

«Мин белмим» - дигән җавапны.

Ишетергә һич кенә дә теләмим.

Ә мин сине тактага чакырам

Җавап бирмәссең шикелле.

Мин синнән белем көтәм,

Син дәшмисең, димәк - «икеле». (Чыгып китә)

Укучы: (сикереп тора да) Ой, юк, юк!

Икенче якка борылып ята, тарих укытучысы чыга.

Укытучы: Син иң яраткан китабың­ны, дустым,

Россия тарихы дигәнен

Ничек җөррәт иттең буярга.

Ачып укы син аның битләрен

Сиңа тарихны белү бик кирәк.

Үз тарихын да белмәгән кеше

Бу дөньяда ник кирәк.