Уйларыгыз изге, сабыйларның

                   Күңеленә барып ялгана.

                   Күпме хисләр кирәк алар өчен,

                   Ял – йокыңны онытып янарга.

                   Эш коралыгыз гади – акбур гына

                   Бик катлаулы, ләкин тирәлек.

                   Ничә бала, димәк, ничә пар күз

                   Җивап көтә Сезгә төбәлеп.

                   Рәхмәт сезгә, рәхмәт чын күңелдән,

                   Безне балагыздай күргән өчен,

                   Безнең хисләр белән янып яшәп,

                   Күңелләргә шатлык биргән өчен.

Җыерчыклар күбәйсә дә йөзегездә,

                “Күзлек көче” кирәксә дә күзегезгә,

                Яшьлек дәрте сүрелми сезнең эшегездә,

                 Шуңа күрә картаймыйсыз үзегез дә!

                 Ничә язлар үткән, ничә кышлар...

                 Бураннары, әлбәттә, булгандыр.

                 Узган еллар синең чәчләреңә

                 Көмеш бәсләр булып кунгандыр.

                 Ләкин үзең бер дә үзгәрмисең,

                 Күзләр үткен, тавыш көр әле,

                 Безнең эздән килер буыннарга

                  Горурланып киңәшеңне бир әле!