Һәр гаилә үз баласын итәгатьле, эш сөючән, белемле, кешелекле итеп тәрбияләргә тырыша. Ләкин тәрбия эше бервакытта да җиңел булмаган. Бүген исә ул аеруча кыен чор кичерә. Җәмгыятьтә үзгәрешләр барган чакта иң зур зыян балалар өлешенә туры килә. Кешенең акыл үсеше белән рухи үсеше арасында упкын хасил булу, рухи үсешнең тоткарлануы күп кенә кимчелекләрнең сәбәбе булып тора.

Баланың шәхес булып формалашуы, иң беренче чиратта, гаилә тәрбиясенә бәйләнгән. Ата-ана – төп тәрбиячеләр. Ә тәрбия кылу өчен үзеңә тәрбияле булырга кирәк

Искәртеп тормыйча да, һәрчак үзен әдәпле-тәүфыйклы, тәртипле тоткан баланы гына гына чын тәрбияле дип  әйтеп була. Үзен игелекле, гадел, күркәм, шәфкатьле тотарга кирәклеген назари (теоретик) белү генә түгел, ә һәрвакыт , һәр урында ул үзен тәрбияле тотарга гадәтләнгән, күнеккән булырга тиеш.