Әлі де есімде... Мектептабалдырығынаттағанкезде мен тымкішкентайболсам да, бәрі де көзалдымдатіптікешеғанаболғансияқты. Қолымдабіршоқгүл, жанымдаата-анам, туған-туысқандарым. Мектептіңжанындатолғанадамдар, мұғалімдер. Өзіңсияқтыкішкентайқыздар мен ұлдардыкөріп, таңқалғанедім. Солкездеата-анаммаған: «Сен мектептежалғызоқымайсың. Көрдіңбе, сен сияқтыбалаларқандайкөп, солардыңішінен сен өзіңеөтеадалдостабуғатырыс», - депатқанеді.

Содансоңалғашқыұстазымдыкөрдім. Осы кезденбастап мен ұстазымныңарқасындамектептуралы, мектептің не екенін, оныңқандаймағынаберетінінақырындаптүсінебастадым. Сөйтіпайлар, жылдарөтті...

Достарымменболашаққажоспарқұрыпжүргенкездесоңғықоңыраудасоғылды.Неқуанарыңды, нежыларыңдыбілмейсің.Жүрегіңдебірқорқынышсезімібарсияқты.Өзіңе-өзіңмыңдағансұрақтарқоясың.Ал, міне, мектептібітірдім, ендікімболамын?Болашағымқандайболады?Қандаймамандықиесіболамын?Осыжәнедебасқасұрақтармазалапеді.Алқазірменбұлсұрақтарғасенімдітүрдежауапбереаламын.ӨйткеніменИнновациялықЕуразияуниверситетініңстудентімін.Өзімменөзіммақтанамын.Жәнедемектептегіұстаздарымныңболашақтамен үшін мақтанғанынқалаймын! Бұл үшін менқолымнанкелетінніңбәріністеуімкерек.Мектептеналғанбілімдерімді, тәрбиемдіболашақтатиімдіпайдаланып, үлкеннәтижегежетеміндепойлаймын.

Адамқаншажылөмірсүрседе, қандайіспенайналыссада, өмірдегіеңұмтылмассәттерболыпмектептеөткізгенуақытқалатыншығар. Мектеп-білім айдынындағыүлкенкеме. Осы кемеде он біржылуақыттыәр бала өткізеді. Мектептабалдырығынтарыдайболыпаттап, он біржылбойы білім алып, таудайболыпшығамыз. Алғашқыдамектепкекеліпәрбірәріпті, әрбірсандыжазыпүйренуқалайқиынғасоққанеді? Уақытөтебәріөзгерді.