Халкыбызның ничә мең еллар буе җыелып килә һәм ата-бабаларыбыздан васыять итеп калдырыла торган, изге саналырга тиешле рухи һәм материаль мирас була. Ул мирас - үзенчәлекле йола-бәйрәмнәр, милли киемнәр, авыллар тарихы, риваятьләр һәм башкалар. Киләчәгебез өчен аларны белү бик әһәмиятле. Безнең һәрберебезнең газиз туган мизгелләр кешене гомер буена озата бара. Укытучы - тәрбиячеләр, ата - аналар алдында торган җаваплы бурычларның берсе- халкыбыз традициясенә, үткәненә таянып балаларыбызны әдәпле, мәрхәмәтле, инсафлы итеп тәрбияләү. Халкыбызның алдагы көне, язмышы бүгенге балаларны тәрбияләү белән тыгыз бәйләнгән. Һәр милләтнең үзенә генә хас гореф-гадәт, йолалары, тарихы, тел үзенчәлекләре, кием - салымы бар. Шуларны балаларыбыз белергә, алар үрнәгендә тәрбияләнергә тиеш. Халык тарихын өйрәнү, аның мәдәни байлыгы турында язу, ул кешелек дәвамында табигатьтәге еллык үзгәрешләргә, бабаларыбызның хуҗалык эшләренә һәм тормыш-көнкүрешенә бәйле. Без балаларыбызга үзебездән калганны күчеререгә хаклы. Шул вакытта гына милләтнең гомере озын булыр.